MOZARDA.

Klatergoud.

 

Een mens een kameleon een licht

Ach jij breekbaar schepsel

Jij bent het middelpunt de wereld ligt aan je voeten

Je knikt je steekt de duim omhoog en lacht

Gedragen wordt je op de toppen van de bomen hoge bomen

Wat houden ze van jou

Applaus complimenten de wereld is klatergoud

Beloftes gepaaide lieflijke woorden

Hier kon je alleen maar van dromen

Je gaat voor het volle honderd procent

Je danst zingt en voelt je een moment mooi

Maar dan opeens is het stil

Gevangen in een glazen kooi

Je bent moe verdwijnt zachtjes van het toneel

Je bent niet meer dan een stofje in een oneindig geheel

Ze gaan aan jou voorbij als schepen in de nacht

Vergeten woorden stille akkoorden

Zachtjes keert het klatergoud terug naar stof

Iets wat het eigenlijk altijd al is geweest.

 

DEUREN.

Gesloten oude deuren een leven verstopt
Geen warm welkom een geschiedenis op slot
Een klop misschien twee maal
Geen geluid dode deuren
Vervagende kleuren
De tijd kwam voorbij
Klopte zachtjes aan
Geen beweging nog geen zucht
De tijd is
zachtjes weer verder gegaan.

 

Zomaar een wandelaar

Starend naar mijn schoenen versleten de zolen slecht

De veters menigmaal gebroken

Rafelig vast in duizenden knopen

Samen hebben wij avonturen beleefd

Sneeuw ijs regen veel kilometers afgelegd

Soms slenterend slepend vaak vermoeid

Nu kijk ik naar mijn schoenen hun beste tijd gehad

Konden ze maar spreken over de achterliggende tijd

Een zucht een ademtocht naar het nu lijkt

Hier in de hoge wuivende grashalmen

Denkend hoe het ooit was

Wandelend met verschillende mensen

Veel lachen ook veel tranen

Altijd luisterend naar verschillende verhalen

Zuchtend een berg op en lachend weer dalen

Met wandelen gaat je geest open

Je voeten maken het tempo als je begint te lopen

Starend naar mijn schoenen ik slaak een diepe zucht

Dit was een moment een pauze heel even maar

Gewoon enkele gedachten in stilte van de wandelaar.

Stilte klam om mijn warme gezicht de lucht van wierook oude graven

Vergeten mensen hier lang geleden begraven

grijze uitgesleten stenen

Hun stemmen reeds lang geleden verdwenen

Fluisteringen als een schim een verdampte waas om hen heen

Eens een luide stem levend die langzaam in het niets verdween

Tijdloze namen allang in deze tijd vergeten

Alleen die stenen nog hier en daar uitgesleten

Talloze voeten schuifelden er over heen

Grijs schaduw schimmen wat daar in die stilte verdween

Een zware deur die dichtslaat

Warmte van de zon op mijn gelaat

Achter mij vergeten mensen onder grijs steen

Zij zijn met velen vergeten maar nooit alleen

Even moest ik aan ze denken het is een stuk verleden

Ze waren jong hadden kinderen daar is voor hen gebeden

Nu vergeten een ademtocht niets meer

Maar toch denk ik dat ik hier iets van leer

Een leven zo voorbij als een pluis in de wind

Ik voel de jeugd in mijn hart als een lachend kind

Ik leef ik voel de zon de wind langs mijn wangen

Ik ben een mens en blijf naar meer verlangen

Geniet het hoort bij het leven

Al lijkt het leven nu eindeloos

 

 

 

VLINDER

Sterk is ze nu, al zal zij haar zwakke momenten houden

Voorzichtiger dat wel niet iedereen zomaar vertrouwen

Zwevend als een dunne zilveren draad door het leven

Teder tastend iemand die altijd liefde blijft geven

Deze vlinder kan het niet laten eerst gebroken nu sterk en mooi

Ze weet, ze heeft er hard voor moeten vechten maar nu uit haar kooi

 

Ze was geslagen kwetsbaar in haar cocon gekropen

Het leven had haar letterlijk en figuurlijk gebroken

Maar nu straalt zij en klimt naar grote hoogte zij is vrij

Haar vleugels trots uitgespreid een prachtig vlinderkind is zij

 

Rustig van de ene naar de andere bloem

In haar eigen tempo niemand kan haar nog wat doen

Het leven heeft deze vlinder weer moeten vertrouwen

Ze zal nu ook op haar eigen intuïtie moeten bouwen

Soms is het zwaar voor dit vlinderkind

Maar ze weet dat ze door vele wordt bemind

Dit gegeven zal deze vlinder steeds sterker maken

En de scherpe angels in het leven zullen haar niet meer raken

 

Vlieg mooi vlinderkind

Spreid je vleugels in de wind

En vertrouw op de liefde om je heen

Laat je dragen je bent vrij en nooit alleen

De thermiek zal je dragen in de wind

Je bent prachtig zo als je bent een mooi schitterend vlinderkind.

 

GEWOON SCHRIJVEN.

HIER AAN DE WATERKANT MET NIETS ANDERS
DAN EEN BOEKJE EN EEN PEN
DAT IS WAT IK GEWORDEN BEN
MEER HEB JE TOCH NIET NODIG OM VRIJ TE ZIJN
IK SCHRIJF NIET OM BEROEMD TE WORDEN
MAAR IK SCHRIJF OM DAT IK IETS WIL VERTELLEN
IN AL MIJN POËZIE IN AL MIJN GEDICHTEN
DAAR ZIT EEN NIET TE STOPPEN VRIJHEID IN
DUS ALS JE WIL SCHRIJVEN DOE HET GEWOON
MAAK JE NIET DRUK OF HET OM EEN GEDICHT GAAT OF HAIKU
MAAK JE NIET DRUK OM GROTE POËZIE PRIJZEN
MAAR SCHRIJF GEWOON
VOEL JE NIET TE BESCHEIDEN
DE VRIJHEID VAN WOORDEN MAAKT JE GROOT
LAAT JE GEDACHTEN GAAN OP PAPIER
AL MAG HET DAN GEEN LITERAIR HOOGSTANDJE ZIJN
HET IS VAN JOUW EN HET GEEFT GENOEGEN
ER ZIJN GROOT DICHTERS DAT VALT NIET TE ONTKENNEN
MAAR IEDER IS UNIEK IN ZIJN EIGEN TAAL
SCHRIJF GEWOON LAAT DIE GEDACHTEN GAAN
IN DE TAAL DIE JE SPREEKT IN GEWONE WOORDEN
GA DE NATUUR IN EN VERWOORD DE STILTE
IK SCHRIJF OM DAT IK MOET
VOOR MIJZELF
IN AL MIJN BESCHEIDENHEID